Het verhaal van atelier mme pitou

waar het allemaal mee begon

Toen ik klein was woonde mijn oma in Parijs, in een eigenwijs theatertje aan Rue Josephe Dubois bij de voet van Montmartre. Het zag er wat oud en stoffig uit. De letters op de gevel waren poederachtig roze geworden. En vanachter de deur, die meestal openstond, rook je het verleden van de opgestapelde decors en dozen. Aangekomen bij oma, gooiden we als kinderen onze koffers halverwege de stoep op de grond. We denderden, nee..struikelden naar binnen... sprongen op het toneel,waar we ons nestelden tussen de opgestapelde decors en dozen. Om de ogen stijf dicht te knijpen en op te noemen wat we ons altijd zouden herinneren: De kroonluchters, de spiegels, het theaterwinkeltje aan de binnenplaats waar lekkers werd verkocht, en wij mierzoete Diabolo Fraise kregen met een rietje. Oma’s dierenvrienden in de lange hal, die ‘Les Amis de Mme Pitou werden genoemd. En het podium wat daar achter lag, waar Grandmère nog af en toe nog optrad. Klein en fragiel, de haren netjes gekapt, mooi opgemaakt met al haar rimpels. De logeerkamer was boven in een serre die uitkeek over de stad. Hoewel het de mooiste kamer was, kwam mijn oma er alleen als wij er waren. Dan ging ze zitten en streek met haar handen over de met lakens bedekte stoelen. Het waren vreemde momenten. Als kind voelde je de stilte ervan. We kwamen om haar heen staan en luisterden naar de verhalen die ze langzaam begon te vertellen. Over het circus en geliefde Henri...’de man met de glimlach als een zon en het hart van een adelaar’...Of de koffer..haar ‘Valise de Carton’ die zachtjes in ons midden werd geschoven. En de spullen die wij er één voor één voorzichtig uithaalden. Ademloos zaten we te luisteren, ervan overtuigd dat oma werkelijk met dieren kon praten en had gedanst voor de keizer van China. Toen ik zeven werd kreeg ik een kado van mijn oma. Het was een verfdoos. In gekrulde letters stond op een briefje geschreven.. ‘Geraldine ma Petite, gevoel is laten zien wat je niet kunt vertellen’ Het duurde lang voor ik begreep wat ze bedoelde. Maar vanaf die dag wist ik wat ik later wilde worden. Ter ere van oma en haar eigenwijze theatertje aan Rue Josephe Dubois bij de voet van Montmartre.